0.

 Ósmy styczeń

 To był ten dzień. Ósmy stycznia. Dzień urodzin mojego starszego brata, Iana. Teraz byśmy rzucali w siebie płatkami śniadaniowymi przy stole, kłócilibyśmy się o pierwszeństwo i obrażalibyśmy siebie nawzajem. Tylko, że go ze mną nie było. Zniknął z mojego życia trzy dni temu. Do teraz nikt nie wiedział, co się z nim działo. Ciężko było o nim nie myśleć w dzień urodzin, ale musieliśmy choć na chwilę wziąć wdech. Została mi tylko rozpacz, bo nic innego nie przychodziło mi na myśli.
 Zamknęłam książkę, którą kiedyś podarował mi Ian, pozwalając spływać łzom po moich bladych policzkach. Moje oczy błyszczały ze złości. To było niesprawiedliwe. On niczemu nie zawinił. Nie miał z niczym problemów. A jakby już miał uciec to by coś po sobie zostawił. Jakikolwiek ślad. Musiałam odkryć prawdę ryzykując nawet życiem. To był mój brat. Zrobiłabym dla niego wszystko. Tak jak on dla mnie. Mimo tego, że się kłóciliśmy byliśmy naprawdę blisko.
- Devonne, idź wyrzucić śmieci! - zawołała mnie mama.
  Zignorowałam ją, dając nadal ponieść się emocjom. Otarłam oczy, wstając z łóżka. Przejrzałam się w lusterku. Tak jak zawsze miałam pokręcone blond włosy oraz intensywnie niebieskie oczy. Tylko, że teraz na mojej twarzy malował się smutek oraz widniały cienie pod oczami. Skutek zaginięcia jedynego brata. Posłałam lustrzanemu odbiciu delikatny uśmiech.
- Dev, zejdź natychmiast na dół! - dodała stanowczo matka.
- Już idę, mamo! - odpowiedziałam.
  Poprawiłam fryzurę, a potem od razu udałam się na sam dół. Zastałam mamę zapatrzoną w ekran komputera. Taty nie było w domu. Nie dziwiło mnie to, ponieważ jego praca składała się tylko i wyłącznie z wyjazdów za granicę. Tu w Vancouver ciężko było zrobić jakąkolwiek karierę. Praktycznie nigdy z nami nie przebywał, a mama była architektem i siedziała godzinami przed komputerem. Podeszłam do niej, kładąc rękę na ramieniu. Kobieta w ogóle nie zareagowała. Pokręciłam oburzona głową.
- Do widzenia Mia - rzuciłam do niej po imieniu zła.
- Devonne, nie mów tak do mnie! - odpowiedziała, łapiąc mnie pod łokieć.
  Spojrzałam jej głęboko w oczy z ogromną nienawiścią.
- Będę mówiła co będę chciała. Nie jesteś już moją matką! Jak możesz się nie przejmować własnym synem? Dla ciebie liczy się tylko i wyłącznie praca jak u ojca! Nienawidzę was! - wybuchłam ze złości.
   Nie odezwała się. Jedyne na co było ją stać to wymierzenie mi siarczystego policzka. Na początku skupiłam się na przebiegu wydarzeń. Dopiero potem poczułam narastający ból. Dotknęłam miejsca uderzenia. Czułam ciepło, na pewno pozostał ślad. Obydwie byłyśmy zbite z tropu. Udało mi się zdobyć na posłanie jej krótkiego i niemiłego spojrzenia. W głowie mi się nie mieściło, że matka jest zdolna do tego czynu na własnym dziecku. To nie był jej pierwszy raz. Nasza przeszłość nie była kolorowa. Zalana płaczem, wybiegłam z domu.  Choć, jak nazywają dom rodzinny, to nie było miejsce, do którego warto było wrócić.
   Kierowałam się w nieznanym mi dotąd kierunku. Zrozpaczona przebiegiem wydarzeń, biegłam na oślep. Mijałam różne obiekty, nie zwracając na nie uwagi. W którymś momencie coś musiało zastawić mi drogę. Wpadłam na chłopaka, na pewno starszego ode mnie. Byłam mu wdzięczna, bo złapał mnie za ramiona przed upadkiem. Popatrzyłam na niego, ocierając z twarzy łzy. Nie wiedziałam dlaczego, ale rzuciłam mu się na szyję, nie panując już nad niczym. To mnie przerosło. Ian, rodzice, życie. Pragnęłam, by to był mój brat. Szatyn, bez którego nie mogłam tak naprawdę żyć. Spojrzała na jego oczy w tym samym odcieniu co moje. Pogładził mnie ręką po plecach. Wiedział, co czuję. Przynajmniej miałam takie wrażenie. Dotknął delikatnie miejsca uderzenia. Nie wiedział, skąd się wzięło, ale potrafił jakoś wyobrazić sobie, przez co przeszłam, ponieważ mi współczuł. To było niczym telepatia, która nie istnieje. Westchnęłam, odsuwając się od niego.

- Przepraszam, nie wiem, co we mnie wstąpiło – zaczęłam.

- Nic nie szkodzi. Mogę jakoś ci pomóc... - odrzekł, czekając na moje imię.

- Devonne Bendsone, w skrócie Dev - podałam mu dłoń. - I nie, nie trzeba.

  Uścisnął moja drobną rękę przyjaźnie.

- Alex Margan... Miło mi cię poznać. Na pewno nie potrzeba ci pomocy?

- Nie. Już i tak wiele dla mnie zrobiłeś. Dziękuję! - rzuciłam mu na pożegnanie.

- Devonne, zaczekaj! Może cię odprowadzę? - spytał z uśmiechem na twarzy.

- Jak chcesz. – Spojrzałam na niego przyjaźnie.

  Zaczęliśmy iść w kierunku mojego mieszkania. Po drodze rozmawialiśmy o tym, co miało miejsce. W połowie zdania mu przerwałam, bo usłyszałam szelest.  Potem  ujrzałam  w lesie szarego  wilka z  zielonymi oczami .  Obserwował mnie uważnie.  Zobaczyłam przed sobą mnie jako dziecko,  bawiącą się z bratem. 

-  Czy to ty...? – wykrzyczałam.

 Nowo poznany chłopak spojrzał w kierunku, w którym patrzyłam, by zrozumieć, o co mi chodzi. Spojrzałam na niego z łzami w oczach.

- Coś nie tak? – uniósł brew.

- Zdawało mi się, że widzę zaginionego brata... Nie ważne. Chodźmy już stąd, bo robi się zimno i ciemno.

  Szłam do domu, ale myślami byłam w lesie. W tym lesie, gdzie zobaczyłam wilka. Zwierzę, które skądś znało moją przeszłość. To zaczęło mnie przerażać.

 Oto prolog. On jest w sumie jak rozdział, ale to nic. Oby się wam spodobał. W przyszłości chciałabym tego bloga wydać jako książkę, więc starałam się nic od nikogo nie ściągać. Pozdrawiam was! <3
 Zapraszam do dodawania się do: Gwiazdki mroku= Informowani! ♥
Pierwszy rozdział= 20 komentarzy

Zwiastun ♥

Mi się podoba nie wiem jak wam :*